Przykry incydent

Witajcie.

Kilka godzin temu spotkało mnie coś bardzo, bardzo przykrego.

Punia chciała mnie ugryźć! 

Ale od początku.

Nadszedł czas spaceru. Szukam więc Puni. W końcu znajduję ją pod łóżkiem. Leży sobie przy samej ścianie, a wokół niej porozrzucane są strzępy chusteczek. Wyciągnęłam rękę, by ją zgarnąć. I wtedy to się stało. Punia zaczęła warczeć i z wściekłością się na mnie rzuciła. A konkretnie, to na moją rękę. Nie ugryzła mnie za mocno, ale przecież nie o to chodzi. Istotne, że w ogóle tak się zachowała. Mogła mnie naprawdę zranić. W końcu udało mi się ją jakoś wykurzyć spod łóżka (z trudem!). Wyrwałam jej też z pyska pozostałości chusteczek. Oczywiście nadal na mnie warczała. Wtedy zganiłam ją. Ale nie okazała żadnej skruchy, nadal powarkiwała. 

Naprawdę nie wiem, co ją napadło. Tak bardzo przykro mi z tego powodu. Wiem, że jest za bardzo rozbestwiona, ale to przede wszystkim wina moich rodziców. Oni od samego początku pozwalali jej na wszystko. A to duży błąd. Czasami Punia przypomina małego tyrana. Ale to tylko w takich sytuacjach, jak ta dzisiejsza. 

Dotknęło mnie to do głębi. Przecież dbam o nią, kocham ją, chcę dla niej jak najlepiej. A ona była w stosunku do mnie po prostu agresywna! 

Oczywiście nadal ją mocno kocham. I wybaczyłam jej. Ale niestety - niesmak pozostał. I pewnie jeszcze przez jakiś czas będę pamiętać o tym, jak mnie potraktowała. 

Ale mam też dobrą wiadomość - udało mi się rozczesać Puni ogon. I nieco skrócić sierść na nim :) Ale do pyszczka nadal nie pozwala mi się dobrać - warczy i przekręca główkę :[

Pozdrowienia!

PS Dziękuję za komentarze :) Nie są tak liczne, jak kiedyś. Ale mam nadzieję, że to chwilowe. Za jakiś czas postaram się zamieścić zdjęcie Puni "nowego" ogonka ;) I "nowej" łapki xD Poza tym, jutro i pojutrze raczej mnie nie będzie. Przyjeżdża do mnie kuzyn. A właściwie ciocia podrzuca nam swojego syna, bo sama wyjeżdża ;]